Barne-organikotasunaren bidea

XX. mendearen hasieran sorturiko eraikin honek harria eta forma kurbatuen armonia bilatzen du, itsas hondoen edo baso magikoen antza emanez. Pasabideek arteria bizien antzera lotzen dituzte geletan dauden xehetasun harrigarriak, non landare itxura edota uhinen forma antzematen diren. Barrualdean, dokumentu historikoak eta maketak ikus daitezke, arkitektoaren grina erakutsiz. Argiaren jokua, leihoen kokapen zainduari esker, eguneko orduen arabera magia berezia sortzen du. Halaber, balkoietako forja landuek eskultura txikiak dirudite, irudimenari ateak zabalduz. Garai hartan, zimendatze teknika aurreratuak erabili ziren, solairuak eraikitzeko ohiko zutabeetan oinarritu gabe. Goiko aldean, tximinia bitxiak hiriari so dauden zaindari fantastikoak dirudite.

Intimitatetik fantasiara

Barrutik, kurbek pareta eta sabaien ibileran jarraitzen dute, espazio fluido eta lasaia eratuz. Irudi zaharrek egitasmo hau gauzatzeko prozesua erakusten dute, lan eskerga bati esker orain gozagarri bilakatua. Argitasun aldaketek harriaren tonalitateekin jolas egiten dute.

Askatasun sentsazioa

Goialdera iristean, eraikinaren gaineko espazio irekiek ikusmira paregabea eskaintzen dute, eskultura itxurako elementuekin batera. Ilargi betearen gauetan, batek baino gehiagok dio energia berezi batek inguratzen duela inguru osoa. Azkenik, esperientzia horrek denboraren mugak gainditzen dituen sentsazio bat uzten du, irudimena eta errealitatea uztartuz.